'Nog maar één keer ‘sorry’ per dag'

Dankzij het project Kunstwerk heeft Carlo van Hout (36) zichzelf voor het eerst goed leren kennen. Bij RICK tankte hij drie maanden lang het vertrouwen dat nodig is om zijn geluk te vinden op de arbeidsmarkt.

Op de bank zit een man die zijn onzekerheid maskeert met een vriendelijke glimlach en een stortvloed aan woorden. 36 jaar oud heeft Carlo pas onlangs ontdekt wie hij werkelijk is. De Weertenaar spaart zichzelf allerminst. “Ik ben een pleaser die zichzelf tekortdoet en snakt naar structuur in het leven”, zo klinkt het openhartig.

Zelfvertrouwen

Wie zijn CV bekijkt, begrijpt hoe groot de behoefte aan rust en regelmaat moet zijn. Sinds 2000, toen Carlo zijn mavodiploma behaalde, reeg hij de baantjes aaneen. Winkelmedewerker, orderpikker, verzorgende, verkoper, heftruckchauffeur of schoonmaker: meestal hield Carlo het na een paar maanden weer voor gezien. Hij werd te weinig uitgedaagd. Soms kon of mocht hij niet blijven. Na elke teleurstelling liep zijn zelfvertrouwen een deukje op. “Ik ben grootgebracht met het idee dat je na de middelbare school zo snel mogelijk moet gaan werken. Het probleem was alleen dat ik nooit wist wat ik wilde worden. Daarbij ben ik vrij snel op iets uitgekeken. Het langst heb ik gewerkt in een spelcomputerwinkel. 5,5 jaar om precies te zijn. Eerst in Eindhoven, het laatste jaar als filiaalhouder in Weert. Ik kreeg de kans om te groeien, had veel verantwoordelijkheid, maar stond elke dag in mijn eentje in de winkel. Op een gegeven moment dacht ik: ik zie mezelf geen spelletjes verkopen tot mijn pensioen.”

Toen hij in het najaar van 2018 als schoonmaker werd ontslagen en zijn relatie ook nog eens op de klippen liep, was de emmer van tegenslagen vol. Carlo was bang zijn uitkering en daarmee ook zijn fraaie appartement in Weert te verliezen. “Ik zag mezelf al op het station leven in plaats van er tegenover.”

Namens de gemeente Weert adviseerde Werk.Kom hem om zich aan te melden voor het project Kunstwerk van RICK. “Ga eerst maar eens uitzoeken wie je bent”, vertelden ze. “Nou, dat heb ik gedaan. Via toneel en creatieve workshops heb ik mezelf beter leren kennen. Ik ben te lief, denk te weinig aan mezelf. Aan de ene kant heb ik een luisterend oor voor iedereen, aan de andere kant ben ik erg onzeker en gesloten. Dat zie je terug in een masker dat ik heb gemaakt. Het ene oor is open, het andere heb ik met materiaal dichtgestopt.”

Schuilen achter de camera

Kunstwerk gaf hem ook de bevestiging van wat hij al wist. Zijn passie voor fotografie. “Ik mocht een meisje fotograferen. Ze had autisme en was doodsbang om te poseren. Nadat de  visagist haar had opgemaakt ontdooide ze en toen ik foto’s begon te maken, kwam ze helemaal tot leven. Ik zei tegen haar: “Let op, dit wordt prachtig, je ziet er fantastisch uit. ‘Echt waar?’, vroeg ze. Ik zei: ‘Echt waar.’ De foto’s zijn geweldig geworden.”

Fotograferen is al jaren zijn grootste hobby. De voetballers van PSV, Guus Meeuwis, landschappen, stillevens of de Melkweg; Carlo legt alles vast wat zijn aandacht trekt. De zes foto’s die de meeste betekenis voor hem hebben, mocht hij begin juli bij RICK presenteren ter afsluiting van het project. “Van fotograferen word ik rustig en gefocust. Dankzij Kunstwerk realiseer ik me nu ook dat de camera mij de mogelijkheid biedt om me te verschuilen. Van nature sta ik niet graag op de voorgrond. Als fotograaf durf ik veel meer.” Hij illustreert het met een treffend voorbeeld. “Ik heb niks met carnaval en drukke kroegen. Toch zei ik begin dit jaar ‘ja’ toen een carnavalsvereniging in Weert me vroeg of ik foto’s wilde komen maken in het café. Mijn camera geeft me de veiligheid om dat te doen. Ik zou graag fotograaf willen worden. Dat is mijn absolute droombaan.”

Opkomen voor jezelf

Maar hij heeft meer ijzers in het vuur. Ook de voorliefde voor de zorg kwam tijdens het Kunstwerk-project bovendrijven. “Uit de gesprekken die we voerden, bleek dat ik het fijn vind om mensen te coachen en ondersteunen. Bijvoorbeeld in een woongroep. Ineens werd het heel helder. Ik zag mezelf weer zitten aan het sterfbed van mijn opa om zijn lippen vochtig te houden. Nadat hij was gestorven, heb ik hem nog gewassen.”

Met de lessen van RICK in het achterhoofd gaat Carlo zich nu opnieuw oriënteren op zijn toekomst. Hij is ervan overtuigd dat hij nu sterker staat op de arbeidsmarkt. Het belangrijkste wat hij over zichzelf heeft geleerd, is dat hij meer voor zichzelf moet opkomen. “De docenten kwamen erachter dat ik heel vaak ‘sorry’ zei zonder dat er een reden was om mezelf te verontschuldigen. Ik heb afgesproken dat ik mezelf niet meer lager dan anderen zet. Ik mag nog maar één keer sorry zeggen per dag.”